Кард меҳри зодгаҳ бар дил асар,

Гирд кардам баргҳои зери по,

Дар таҳи хомӯш гашта он шаҷар.

Мо равон аз ҷадри сахти ҷӯйбор,

Бар сари ҷӯ соя андозад бухор,

Дорад аз оташ масуну барканор.

Омадам ҷое ки бо ғуввос об

Муттасил  мерехт дар даври дигар,

Дошт чун кандуи занбӯр изтироб;

 Ин бувад ифрити ваҳшӣ, тездум,

Куҳ навардад, бишканад ҷавшан, ҳисор,

Даҳр олояд, нагардад хеш гум!»

Раҳнамо сар кард ин гуфтугузор:

Назди сахра хонд ӯ ифритро,

Сӯи он будем моён раҳсипор.

Дар ҷаҳаннам Мола Булҷа ҳаст ҷо,

Сангфарши оҳанинранг аст он,

Ҳалқа гӯйӣ гашта гирдаш сахраҳо.

Эй ту Симун – соҳиру в-эй пайравон,

Эй таъмакорони амволи Худо,

Ки ба некӣ ақд бояд бандад он,