Чӣ рӯди шӯхи кӯҳиӣ,

Ки сарзер аз фарозои баландиҳо

Шитобон меравӣ, ҷӯшонтар аз Ҷайҳун.

Даме шӯрида, аз худ медамӣ саршор,

Зи соҳилҳои тангат мешавӣ берун.

Бегаҳӣ,

           огаҳӣ аз ишқ диҳад,

Ки ба шаб номи туро

            дар сафаҳоти гардун

Бо ҳуруфи зари ахтарҳо бинвисам.

Ва гар ин паҳнаи бепоёнро

Пур зи номат накунам,

Хами гесӯи баланду боло-т

Кай бувад дастрасам?!

Гоҳ-гоҳе ба ёд ориям,

Дорамат дӯст ё ки дориям.

Ман ҳамеша вале ба ёди туям,

Дар ғамам ҳам ба ёди шоди туям.

               Агар рӯзе раҳам ман

                   аз ғами бечорагии мардуми ночор,

               Чунон шеъри таре шояд тавонам гуфт,

                   хуштар аз ғазалҳои Сулаймон* ҳам,

Хуб донам, ки ба даври айём

На ба ҳар тоифа ҳайкал созанд.

Лек бояд, ки ба иззу икром

Ҳайкали масхарабоз афрозанд.

Марде аз балкон саҳарҳо мекунад фарёд,

Марде аз балкон писарро мекунад фарёд.

Ӯ басо маъюсу маҳзун мекунад фарёд,

Як вуҷуди решу дилхун мекунад фарёд.