Як умр Худоё, ту ба мо роҳ намо,

Аз макри адӯи хомуш огоҳ намо.

Баски натавонад бикунад сели дамон,

Гоҳ он чӣ кунад оби таҳи коҳ ба мо.

То кӯйи мурод ӯ дарорад поро,

Сад бор бубинаду шуморад поро.     

Онро, ки халидааст дар пояш хор,

Бар барги гул оҳиста гузорад поро.

Ёрон, ба ҳама сару садои дунё,

Хомӯш чӣ сон бимонам аз баҳри Худо?!

Кӯҳе чу наёрад, ки ба он тамкинаш

Бар нимсадое надиҳад акси садо.

Гар сахт гирифтамат, дуруштам худро,

Нафрин бибарам ба пушт-пуштам худро.

Мӯсо ки ба мушт кӯфт фиръавниро,

Зад бар сари худ мушт, ки куштам худро.

 Боист шинохт оламу одамро*,

Садрангии ҷовидони бешу камро.

Ин даҳр тиҳӣ буд ба чандин миллярд,

Ман омадаам, ки пур кунам оламро.