Сабук, сабук ту биё, ҳамчу абр бар сари ман,

Ки гӯямат шавад абри баҳор ҳамсари ман.

Куҷо бувад пари абре  чу ту сабукпарвоз

Таҳи сипеҳр, паризодаи паровари ман?!

Эй сабзтарин сабз, зи Наврӯзи баҳорон,

Гулгунтарин аз лолаву аз лолаузорон,

Ин сабзиву сурхӣ ба ҳам омехт чӣ гуна,

Гар нестӣ аз тоифаи оташу борон.

Хами гесӯи туро кард навозиш дастам,

Дар хами гесуят афтода ба зону ҳастам.

Дастам аз домани оғӯши ту чун кӯтаҳ буд,

Дигар уммеди дарозе ба чӣ ҳам мебастам.

Ҳама дар ишқ раҳи бастаи дил бикшоянд,

Ман аз табори хазонам, ту аз табори баҳор,

Биҳии зард манам, ту шукуфта шохи анор.

Туӣ баҳору ба ту кӯтаҳ аст дасти хазон,

 В-агар ба ту  расадаш даст, мешавад гулзор.

Дар дилам ёди лабат ханда зада, рӯъёӣ,

Кай, куҷо ғунча шукуфтаст бад-ин раъноӣ?!

Чун наояд ба талабгории ту боди баҳор,

Гул шавад сурх ба наздат, ки чаманороӣ.

Хонаам, то ки дар он нақши қадамҳои ту ҷо буд,

Чун туам ёр будӣ, хонаи ёрони Худо буд.

Гарчи олам ҳама ҷо ҷодаву саҷҷодаи ишқ аст,

Ҷойи он хона вале то ту, ки буди-ш, ҷудо буд.