Булбул ба сари шох наво дораду хобӣ,

Мадҳуш дар оғӯшиву сармасти шаробӣ.

Ин ҳар ду агар нест туро айши саҳаргоҳ,

Аз чист, ки печида сар аз ҳарфи ҷавобӣ.

Танҳо зи ҳам ҷудову ҷудо ҷон набуду нест,

Танро ба ҷони шефта руҷҳон набуду нест.

Азбаски ман кам аз танаму ҷони ҷон туӣ,

Дур аз барат ба як нафас имкон набуду нест.

Дигар сухан на ба кор ояду суханвар ҳам,

Ки гашта кори ҷаҳон соф дарҳаму барҳам.

Дили дунимаи шоир, ки хеш хунполост,

Магар ба реш тавонад ниҳодан ӯ марҳам.

Навбаҳори ман куҷойӣ, тирамоҳи ман гузашт,

Аз дили ҳар чор фасли сол оҳи ман гузашт.

Роҳи як умр аст, гуфтӣ, дар миёни мову ту,

Оҳ, аз он бероҳа умре, ки зи роҳи ман гузашт.

Ин чӣ чашму чӣ нигоҳу чӣ табассум, чӣ такаллум,

Ин чӣ оҳу, ки ба пушти дили уфтода занад сум.

Оҳуву шохаи гул, муъҷизи ҳусни ду ҷаҳон ӯ

Карда дар рафтану дар қомату рухсор таҷассум.

Эй кош, ки як шаб зи сари меҳр даройӣ

Дар оғушам он гуна, ки дар хоби ман ойӣ.

Нозуктарам аз ноз навозию надонам,

Ҷонро бирабойӣ зи танам ё бифазойӣ?!