Шаб дар лабаш шукуфид як лолазор бӯса,

Шаб буду лолачинӣ, лаб буду кор бӯса.

Шаб буду хобу рӯъё саршори бӯсу оғӯш,

Субҳ омаду ҳақиқат ку он ҳазор бӯса?!

Биё, эй дилбари якто, ки гӯям шеъри яктое,

Ки яктоӣ набошад баҳра ҷуз танҳо ба танҳое.

Маҳу хуршед дигар – дигаранд, аммо ҳамонанданд,

Ба зебоии яктои ту аммо нест ҳамтое.

Ту як сӯ офтобу як су абрӣ,  осмонастӣ,

Касе чу ман натавонад суруди ишқи ту гуфт,

Ки офарида маро бо ту Кирдгорам ҷуфт.

Ба гулситон чу расид аз навои ман лаҳне,

Дигар гуле ғазал аз ҳеҷ булбуле нашнуфт.

Биё, биё,  гули ман,  аз хаёл бар дида,

Чунонки меравӣ аз боғҳо ту гул чида.

Чароғи лолаи рӯят дилам чунон афрӯхт,

Ки гашт синаи ман пурзиётар аз дида.

Савора  омадаам, то пиёда созӣ ту,

Ба пойи ишқ равонам ба ҷода созӣ ту.

Агар ба  ҳарзасаворӣ зи хештан коҳам,

Маро ба бӯсу канорат зиёда созӣ ту.

Дигар ҷонам ба лаб омад, ки лаб дар лаб шавад бо ту,

Талаб бар толибон бигзораду матлаб шавад бо ту.

Чу ёрони Худо шабҳо ба лаб доранд « ё рабҳо»,

Чу номатро ба лаб орам, шабе « ё раб» шавад бо ту.