Агар замона чунин шуд, замон нахоҳад монд

Ва осмон, ки замин шуд, замон нахоҳад монд.

Ба адлу дод ҷаҳонро, ки поя бинҳоданд,

Чу адлу дод намонад, ҷаҳон нахоҳад монд.

Маро ту хор мехоҳӣ, ҳазор бор хорам ман,

На пойи кас биозорам, ки хори гулнисорам ман.

Зи бас ба ту сарӣ дорам, ки ақлу ҳушу сар дорам,

Сарам ба дор мехоҳӣ, сари баланди дорам ман.

Ман дигар ҳавсалаи кор надорам, оре,

Ки маро кори бузургест кунун бекорӣ.

Кор, коридани чизест, агар дар марзе,

Марзи ман ҳеҷ намондаст, ки чизе корӣ.

Ин чӣ ноз асту чӣ фахри бемаҳал,

Чун бародаркуштагонем аз азал.

Мо магар Қобилзода нестем,

Кушта ҳам Ҳобилро пеш аз аҷал.

Хушо, хушо, ки расад бар висол булбулу гул,

Ки доғи боғ бувад гул ба боғ бе булбул.

Фидои булбулеям, к-ӯ ҳазор ғулғуларо

Ҳамон хамӯш кунад бо танини як ғул-ғул.

Чароғ хоҳаму як рӯзи рӯшноӣ ҳам,

Миёни ин ҳама бегона ошное ҳам.

Аз ин шабонгаҳи зулмат магар тавон раҳ бурд,

Ки нест чашми чароғею раҳнамое ҳам.