Хоб дидам ба савории қашанг,

Бинишаста ману ту танготанг,

Боз аз ҷумлаи мо, як-ду нафар,

Банди номусу писархондаи нанг,

Агар ягона туӣ, ман ҳазор чандонам,

Туро ба ман чӣ қиёсест, ман намедонам.

Ману хазинаи маънӣ, тую ҳазинаи мол,

Ту молбандаиву ман азизи инсонам.

То хабар гаштему дарси зиндагӣ омӯхтем,

Бехабар мондему байни обу оташ сӯхтем.

Он, ки моро офарид, аз хеш камтар н-офарид,

Оташаш ҷаввола кардем, оби он афрӯхтем.

Туӣ, дар дил намегунҷӣ, ки дил ҳам дар ҷаҳон гунҷад,

Чу ту дар дил намегунҷӣ,

                              чӣ сон дил ҳам дар он гунҷад.

Чӣ дунёе туӣ дар дил, чӣ дунёе дилам дар туст,

Ки мӯйе ҳам наёрад худ миёни ину он гунҷад.

Ғам, к-ошнои мо шуд, танҳо нарафт ҳеҷ,

Бегона гашт шодӣ, бо мо нарафт ҳеҷ.

Садҳо садо зи олами боло ба мо расид,

Аз мо садо ба олами боло нарафт ҳеҷ.

Дигар наво намехезад зи шохсори урёнам,

Агар баҳори гул будам, кунун шаби зимистонам.

На мурғакони рангоранг, на монда нағмаю оҳанг,

Дилам зи ғусса бандад занг,

                                        чӣ шуд ба шавқу илҳонам.