Забони мо на ҳар розе кунад ифшо, ки ӯ роз аст,

Чу ғофил розро аммо зи мо пурсиданаш ноз аст.

Ниҳон аст ошкори ӯ чу гавҳар дар дили дарё,

Валекин рози мо чун орази дарё ба ӯ боз аст.

Туро танҳо барои буданат ман дӯст медорам,

Тани дар ҷон, туро чун ҷони дар тан дӯст медорам.

Дилу ҷонам пур аст аз ту, ки ҳадди он муайян нест,

Туро беш аз ҳади он номуайян дӯст медорам.

Агар дар атрбези навбаҳорат бошӣ аз ман дур,

Ба бӯйи атри гесӯи ту гулшан дӯст медорам.

Фурӯ рафтам дигар дар кори худ ман,

Чу даркорат наям, даркори худ ман.

Каму беши ҷаҳон фарз аст оё,

Кунам фикри каму бисёри худ ман.

Куҷо мардест, к-ӯ чун Абдуқодир Абдуҷаббор аст,

Ба мисли ӯст кам марде, агарчи мард бисёр аст.

Сифоти паҳлавонмардӣ кам андар қуввати бозуст,

Ки асли мардиву мардонагӣ дар шафқати ёр аст.

Ту, эй духти шакаргуфтор, хуш бодат шакархоӣ,

Саропо нағзиву хубӣ, саропо шеъру зебоӣ.

Агар ин осмон нозад ба ҳурони биҳиштиаш,

Заминро мекунад ҳасти-т гардуни аҳуроӣ.

Магар зи макри замон як фиребхӯрда манам,

Ки сад ҳазор барорад фиғон, ки бекафанам.

Дурӯғросткуниям дигар ба ҷон овард,

Иҷоза деҳ, ки кунун ростро дурӯғ кунам.