Чӣ мебинӣ ба мӯҳои сафеди ман, баҳор аст ин,

Зимистон дил диҳӣ бар шохи гул, фарҷоми кор аст ин.

Чу дил гарм аст, механдад ба сурхӣ лола дар чеҳра,

Агарчи шукри хуршедаш бувад, кони шарор аст ин.

Ғазале агар нагӯям ба ғизоли хушхироме,

Магар аз сухансароӣ бирасам ба кому номе,

Ки ғизоли ман ба лаб ҳеҷ ба ҷуз аз ғазал нагирад,

Ба ғазал фақат диҳад нӯш зи лаби чу лола ҷоме.

Чӣ лабе, лаболаби ҷон, ба лабат чӣ сон бигирам,

Ки агар ба лаб бигирам, лаби ту ба лаб бимирам.

Ба Худо, агар намирам, дигарам ба ҳар  ду олам

На зи ҳеҷ марг мирам, накушад шарангу тирам.

Бичархон домани гулбаргиятро, то ба чарх оям,

Биларзон он ду себатро, ки бар ҷонам биафзоям.

Зи рақси шохаҳо дар бод рафтори ту рақсонтар,

Ба чарх ойӣ, аҷаб дорам, ки чун дар ҷой барҷоям.

Дилхоста аз манзараҳоям рухи ёр аст,

Бе манзари ӯ манзараҳоям ба чӣ кор аст?!

Дар ҳанҷараҳо нест навое, агар ӯ нест,

Дар панҷараҳоям, агар ӯ ҳаст, баҳор аст.

Агар ғазал, ки бигӯйӣ, бигӯ тару тоза,

Ки оварад сухани кӯҳна хобу хамёза.

Ба як-ду ҳарфи куҳанкола нав нагардад шеър,

Арӯс мешавад оё аҷуза бо ғоза?!