Саҳар чун ёдат овардам, навозид ин садо гӯшам,

Ки сад булбул ғазал сурх аст дар барги баногӯшам.

Ҳазор ангушти тарзахма занад дар боғҳо оҳанг

Зи рӯйи нутаи қалбам, ман аммо бе ту хомӯшам.

Агарчандам, иҷозат не аз ин сӯ, гуфт, онсӯтар,

Ба оҳанги раво бошад,  куҷо ҳарфест хушрӯтар.

Ба зери пойи булбул хор дорам сад чаман гулро,

Агар лахте забон дорад аз он гулғунча хушгӯтар.

…Ҳам аз ҷавонии ҷонам ҷавонтар астӣ ту,

Нагӯямат ҷон, аз ҷон, ки ҷонтар астӣ ту.

Чи нисбатат ба ғизоли давону сарви равон,

Ки аз тамоми равонҳо равонтар астӣ ту.

Бо ту ҳар чӣ рӯзҳоям офтобӣ, офтобӣ,

Бо ту ҳар чӣ шомҳоям моҳтобӣ, моҳтобӣ.

Орзуи ошиқона зистан дар ман шукуфад

Тоза аз нилуфару сабзу тар аз гулҳои обӣ.

Ман бол мекушоям то бар фалак фазоям,

В-арна ба ин пару бол баҳри чиву чароям?!

Чун мерасам ба нуҳсар бар рағми тираҷонҳо,

Нуҳ осмони дигар он сӯй  во намоям.

Мо сина кушуда ба фалакҳои кабудем,

Бар олами он сӯи фалак дарби^[1] вурудем.

Ин даҳр чу бедор зи бедории дилҳост,

Дар хоби гарон як мижа мо кай биғунудем?!