Ба ту, эй Худойи Борӣ,

                              ки ба адл мубтадоӣ,

Ба сипосу бо таҳайюр

                              ба лаб орам иддиое,

Ки бигӯ, чӣ сон таҳаммул

                              кунӣ ин фиребу найранг,

Агар аз баҳор имрӯз    натавон паём гуфтан,

Ба шукуфаҳои фардо   натавон салом гуфтан.

Агар аз чаман нахезад саҳаре насими Наврӯз,

Даму накҳати гул ояд  магар аз «калом» гуфтан.

Ба ҳазор  ҳарфи «ҳалво»       нашавад чу ком ширин,

Нарасад ба гӯш савте фақат аз «мақом» гуфтан.

Эй бомдоди наврӯзӣ, эй ояи аҳуройӣ,

Ин худ биҳишт меояд ё ҳуриёна меойӣ?

Пайғоми анбаринатро аз моварои ҳафт иқлим

Рақсону хушдимоғ орад атри насими саҳройӣ.

Эй баҳори боронҳо, муғчабанди наврӯзӣ,

Хандаи гулам омӯз, на ки гиря омӯзӣ.

Корвони абри ту бор дар уфуқ андохт,

Карда домани гардун лолазору гулдӯзӣ.

Эй сабзтар ба қомат аз шохаи баҳорон,

Аз сурхии лабонат гул бурдаанд анорон.

Гар сабзу сурхи гулшан урдибиҳиштгоҳ аст,

Гулрези чор фаслӣ дар дашти рӯзгорон.

Гар набуд хилватнишинро ройи ин дунёияш,

Мепазируфтам ба ҷони хештан танҳоияш.

Гавҳари салсоли инсон дар азал аз ишқ буд,

Лек ваҳшиёна омад фитрати колоияш.