3

Рибак димоғачаи ҷангали майдадарахтро гузашта истод. Дар пеш, дар нишебии теппача, ки дар иҳотаи шаб базӯр ва хира метофт, биноҳои охирини деҳа сиёҳӣ мекарданд. Аз ин ҷо чӣ хел намудани онро Рибак ҳоло дар хотир надошт: як вақт, сари тирамоҳ онҳо аз канор, аз роҳ гузашта рафта, ба деҳа надаромада буданд. Лекин ин чиз ӯро ҳоло кам ба ташвиш меандохт – муҳимаш муайян намудани он буд, ки дар ин ҷо немисҳо ва ё полисҳо ҳастанд ё не, то ки нохост ба дом наафтанд.

4

Ҳамин ки дар аз паси онҳо пӯшида шуд, соҳибхоназан ба тарафи остона давид.

– Вой, худоҷоне! Вай ӯро куҷо бурд? Вой, барои чӣ? Вой, худоҷоне!

– Қафо гардед! – базӯр бо овози гирифта гуфт Сотников ва аз курсӣ нахеста, пояшро дароз карда, роҳи дарро баст.

Зан тарсида истод. Вай ба садоҳои берун бодиққат гӯш дода, гоҳ мегиристу гоҳ хомӯш мешуд. Сотников ба маънои гуфтугӯе, ки каме пештар дар ин ҷо воқеъ шуд, дуруст сарфаҳм нарафта бошад ҳам, чизе ки шуури аз табларза тираи ӯ дарк карда буд, имкон намедод фикр кунад, ки Рибак, эҳтимол, аминро паронад.

5

Онҳо хомӯшона аз рӯи нақши пешинаи пойҳои худ қадам зада, аз сарои ғаллакӯбӣ гузаштанд ва қад-қади тавораи симхордор роҳ гирифта, ба нишебии буттазор баромаданд.

Деҳа саросар ором буд, аз ягон тиреза нури чароғе ҳам наменамуд; бомҳои пурбарф, деворҳо, тавораҳо, дарахтони боғҳо дар торикии шаб хоболуд ва хира метофтанд. Рибак дар китфаш танаи гӯсфанд аз пеш тез-тез мерафт – каллаи қашқаи овезони гӯсфанд дар китфи ӯ ба ин тарафу он тараф алвонҷ мехӯрд. Вақт, эҳтимол, аз нимашаб гузашта буд, моҳ ба миёнаи осмон омада, дар байни шафақи туманолуди равшаннамо кам-кам ҷило медод. Ситораҳо нисбат ба аввали шаб дурахшонтар метофтанд, барф дар зери по баландтар ғиҷиррос мезад – хунукии шаб бениҳоят шиддат мегирифт. Рибак бо таассуф фикр кард, ки онҳо ҳар чӣ ҳам бошад, дар хонаи амин бисёр андармон шуданд, хайрият ки беҳуда не: дам гирифтанд, гарм шуданд ва аз ҳама муҳимаш дасти холӣ барнамегаштанд. Ба ҳабдаҳ кас аз ин гӯсфанд бисёр набошад ҳам, албатта якпорагӣ мерасад. Ҳарчанд аз дур бошад ҳам, пайдо карданд ва акнун онро то субҳ ба манзил расондан даркор буд.

6

Сотников нияти тирпаронӣ надошт – вай ҳамин тавр дар нишебӣ афтод, сараш чарх зад, ҳама чизи атроф давр мегашту шино мекард ва ӯ тарсид, ки дигар хеста наметавонад.

Аз ин ҷо ба ӯ дар поён чӣ хел бо тамоми қувват ба тарафи буттазор давидани Рибак, ки дасташ чун пештара бо бор банд буд, хеле хуб менамуд ва Сотников ӯро ҷеғ назад, чунки ба наҷот ҷустан дер шуданашро медонист.  Вай то даме аз қафо садоҳоро шунид ва фаҳмид, ки ӯро ба зудӣ дастгир мекарданд, дар рӯи барф аз кӯфтагӣ нафастанг шуда хобид. Вай баъд аз он милтиқашро аз таги барф кашида гирифт ва то он кори даҳшатнокро, ки воқеъ шуданаш даркор буд, аз худ як лаҳза дур кунад, ба нимторикӣ тир холӣ кард. Бигзор донанд, ки вай худро ҳамин тавр осонакак ба дасти онҳо намедиҳад.

7

Онҳо ба сӯи буттазор гавак кашиданд, – Рибак аз пеш, Сотников аз қафои ӯ. Ин роҳи дарози пурмашаққате буд. Сотников аз паси рафиқаш расида наметавонист, баъзан дар ҷӯяки пурбарф тамоман хомӯшу беҳаракат мемонд ва он вақт Рибак баргашта ӯро аз гиребони шинелаш гирифта, аз пасаш кашола карда мебурд. Ӯ ҳам аз қувват рафта буд – ба Сотников ёрӣ доданаш кам буд, ки вай боз дар пушташ ду милтиқро, ки ҳар лаҳза лағжида мефуромаданд ва дар барф дармемонданд, кашида мебурд. Шаб торик, моҳ дар тумани тиратоб тамоман нопадид шуда буд ва ин, эҳтимол, онҳоро наҷот медод. Дуруст аст, ки аз таги теппа ду бор қарсасзанон садои тир баланд шуд – аз афташ, полис чизеро пай бурда буд.

8

Сотников ҳам мисли Рибак медид, ки шаб ба поён расидааст ва хеле хуб мефаҳмид, ки ин субҳи нобаҳангом ба онҳо бо чӣ анҷомиданаш мумкин аст.

Бо вуҷуди ин вай мерафт. Вай ҳамаи қувваташро, ки дар ҷисми беҳолаш боқӣ монда буд, ҷамъ оварда ва худ аз милтиқ мадад гирифта, бо машаққати бениҳоят қадам мемонд. Дарди ронаш ҷонгудоз буд, кафи пояшро тамоман ҳис намекард, намадмӯзаи хунолуд ях баста, шах шуда буд; ними соқи пои дигари мӯза, ки онро то охир напӯшида буд, аз даромадани барф нобоб қат гашта буд.