Ҷуз ишқ маро нест ба дунё рақами дил,

Баски қаламе нест маро ҷуз қалами дил.

Сад гуна алам тори сари халқи ҷаҳон аст,

Тори сари ман нест ба ҷуз як алами дил.

Чӣ хатои даврон аст, ки туро забон дода,

Дили мо нишон дода, ба кафат синон дода.

Ту кунун занӣ ҳарчанд ба ситеза садҳо захм,

Дили хунчакон зинда, ки Худо-ш амон дода.

Ин манам, к-аз хештан пур кардаам кошонаро

В-аз муҳаббат қасри Доро кардаам вайронаро.

Чун ҳақиқатҷӯйҳо ҳақро ба кизб омехтанд,

Дилгарон аз ину он рӯ бурдаам афсонаро.

Дар пойи озодӣ аз пой уфтодем,

Озоди побандем, побанди озодем.

Мо куштаи зинда, мо зиндаи кушта,

Мо доди бедодем, бедодэҷодем.

Ҳамчу ҷоми тиҳӣ аз май кӯча шомгаҳон холист,

Бешароб чӣ бошад ҷом, ҷоми кӯча ба ин ҳолест.

На суруд, на оҳанге, на садои дафу чанге,

На ғиреви сияҳмасте, к-ин чӣ майкаши муҳтолест.

Обҳо гаштанд хунин, хок з-оташ дар гудоз аст,

Гул нарӯяд з-оташу хун, оби раҳмат чорасоз аст.

Оштию раҳми гургон ҷуз вале гургоштӣ нест,

Мешҳоро инқироз аст, гургҳоро имтиёз аст.