Суруди нав шунав аз ишқи дерин Тоҷикистонам,

Ки ширинтар туйӣ аз ҷони ширин Тоҷикистонам.

Гулистонҳои шаҳророи атрият барад дилро,

Куҷо ёбам ба ҳуснат ҳарфи таҳсин Тоҷикистонам.

Дилам ба ёди ту равшан чу офтоб шавад,

Валек дар ғами дури-т адову об шавад.

Биёву васл бидеҳ обу офтоберо,

Ки ҳар чӣ мешавад аз ҳар дуе, савоб шавад.

Адолат дар замин пайдо нашуд, дар осмон ҷустам,

Замин шуд осмон ҳам, чун адолатро дар он ҷустам.

Худовандо, замину осмон, к-эҷоди ҳарфе аз даҳонат буд,

Дигар ман ҳам адолатро чу ҳарфе дар даҳон ҷустам.

Ҳавои шеър гирифтаст сар ба сар ҷонам,

Биё, туро ба сари чашми чор биншонам.

Куҷост шеъри маро ғайри атри номат бӯй,

Туӣ ба номи хушат шаҳписанду* райҳонам.

Як ғазал, эй кош, гӯям ҳамчу чашмат шӯхшанг,

То ба рақс ояд дилу ҷонҳо ба оҳанге қашанг.

Чун дилам бигрифт аз ин нолаҳову вой-вой,

Ту, биё, зангӯли ишқи мо занад шодона занг!

Биё ки нест чаманро чунин шукуфойӣ,

Ба ҳар гулат, ки бувад сад баҳори зебойӣ.

Бунафшаву суману лола дида гӯяндат,

Магар куҷост гулистон бад-ин тамошойӣ?!