Зи рафоқати камондорон ба дили рамида ғамгинам,

Ба камон чӣ гуна хӯ гирам,

                                        ба камин чӣ гуна биншинам.

Ба камаршикастагон ҳаргиз набувад маро забардастӣ,

Ки адолат аст талқинам, ки муҳаббат аст ойинам.

Бимонад ёдгори ҷовидон – шеъру сухан аз ман,

Чу бо байту ғазал ёде кунад халқи ватан аз ман.

Зи бас майле набудам, к-аз судури анҷуман бошам,

Бимонад баъди анҷомам суруди анҷуман аз ман.

Чаман шукуфт, азизон, ба гул назора кунед,

Чу гил нахӯрда шуморо, ба гул канора кунед.

Чу бед дар лаби ҷӯ зулфи худ дар об андохт,

Зи бӯсаи лаби дилбар чӣ истихора кунед.

Ин ҳама байту сухан, к-аз дили ман мегузарад,

Як замоне зи даҳоне ба даҳан мегузарад.

Гар сабо дар бағали сабзи дарахтон биравад,

Он чу борон зи сари дашту даман мегузарад.

То ба ҳар байте ба мазмуне ишорат кардаам,

Ман ба шуғли шеър ҷонамро иморат кардаам.

Гарчи шоир бардаи шеъри худ аст, аммо чӣ хуш,

Баҳри озодии дил кори асорат кардаам.

Ҳамраҳе аз мо равад як лаҳза ҳамроҳи дигар,

Мекашам бо рафтанаш аз синаам оҳи дигар.

Ӯ ҳавои мо надорад, лек моро нест, нест,

Ҷуз ҳавояш дар сару дар сина дилхоҳи дигар.