То нафас боқист моро, ҳамнафас хоҳем буд,

То шавад маҳҷурро кам дарди ҳиҷрон як нафас.

Зиндае дар хотири хотирнигаҳдорем мо,

То даме бошем хотирбину хотирҷӯйи кас.

Дар аввалҳои асри бист дар доманаи кӯҳи Сорбоғи Раштонзамин Азим-девона ном шахс тутзори бузурге бунёд кардааст, ки ҳоло ҳам сабз аст.

Самои Сорбоғ аз бедимоғӣ

Сарашро монда буд бар шонаи кӯҳ.

Агар бори само бар дӯши куҳ буд,

Ба дӯши мардумаш буд бори андӯҳ.

Заминро барзгар танҳо барои худ намекорад,

Барои хештан танҳо намеафшонад ӯ дона.

Агарчи чоши гандум ҳосили ранҷу азоби ӯст,

Дар он хирман вале бошад насиби хешу бегона.

Аз тазоди зиндагию одамӣ ҳайрон машав,

К-одамӣ як рӯй дорад, зиндагӣ садрӯ бувад.

Одами якрӯяро сахт аст гаҳ якрӯягӣ,

Зиндагӣ садрӯя асту довари некӯ бувад.

 Тирачашме шабона раҳ мебурд,

Дошт фонуси равшане дар даст.

«- Ту, ки зулмат зи нур нашносӣ,

Аз чароғи раҳат чӣ суде ҳаст?»

Одами кайҳонкушоро дар масири асри бист

Осмон аз ҳад баланду ин замин ҳам сахт нест.

Бо замини нарм аммо ҳар касе сахтӣ кунад,

Ҳеҷ кас дар зери гардун ҳамчу ӯ бадбахт нест.