Агар рӯзе раҳам ман

                   аз ғами бечорагии мардуми ночор,

               Чунон шеъри таре шояд тавонам гуфт,

                   хуштар аз ғазалҳои Сулаймон* ҳам,

               Вале кай мерасад он рӯз,

               Вале кай мераҳам з-ин сӯз,

               Ки гирам дасти ёри ҷонаму гардам          

               Зи пушти барраву бузғолаҳо

                                               дар даштҳои сабз,

               Ва гӯям шеъри дилхоҳам?!

               Ва ё аз зери току хозаҳояш бигзарам махмур,

               Ба чашмон хӯшаи ангур,

               Вале ёдам

                   ба ёди хӯшае дар қомати ёрам,

               Ки вақти омаданҳояш

                   ба зери пираҳан оҳиста меларзад

               Ва меларзонад он гаҳ

                   дар дилу ҷонам ду оламро,

               Ки дар он ҳам намебинам

                   чу худ сармасту хушдил

                                      ҳеҷ рӯҳе, ҳеҷ одамро.

               Агар рӯзе раҳам ман

                   аз ғами бечорагии мардуми ночор,

               Ба уҷри дони он гандум,

                   ки хӯрдам дар биҳишти адн бо Ҳавво,

               Ба кулли даштҳои даҳр сабзонам,

                   ҳазорону ҳазорон тоза гандумзор,

               Ки хони мардуми олам шавад маввоҷ,

               Зи рӯзиву зи нону ош дарёвор.       

               В-агар дар ҷаннати боло

                                      бимонам боз то ҳоло,

               Худамро мекунам худ

                                      бар Замин партоб,

               Ки ин ҷо рӯдҳои дӯстдориро равон созам,

               Кунам дашту даманҳоро

                                 ба ишқи хештан сероб.   

               Агар рӯзе раҳам ман

                   аз ғами бечорагии мардуми ночор,

               Канори рӯду дарёҳо,

                            ба пойи кӯҳҳои ҷовидон барҷой,

               Чунон як ошёнҳои фалаксое барафрозам,

               Ки хишти он бувад аз ишқ,

                                               бошад аз вафояш лой,

               Ва шаб бозаш кунӣ равзан,

               Тавонӣ хӯшае гирӣ ба лаб аз хӯшаи Парвин

               Ва бо Ширини ширинат

                       чу ман ҳар шаб шавӣ ошиқтар аз пешин.

               Агар рӯзе раҳам ман

                   аз ғами бечорагии мардуми ночор,

               Ба домони чарогоҳони паҳновар,

               Ба гандумзорҳои сархаму пурбор,

               Ва шаҳру рустоҳо,

                            дар канори баҳрҳову кӯҳдоманҳо,

               Ва яъне, бар ҳама ин оламу одам,

               Зи кишти Зардуҳишту меваҳои нахли Будо,

                   в-аз салиби қисмати Исо,  

                                          навин моҳи Муҳаммад ҳам,

               Суханҳое шигарфу тоза хоҳам гуфт,

               Чунон  бо ту,

                   азизи ҷони ман, к-аз ишқ мегӯям,

               Ки онон ҳам

                            ба дори ишқ пайванданд,

               Чунон к-имрӯз

                   бо маъбуди ҷони хеш пайванданд.

               Ману ту ҳам ба ҳам пайванди ҷон гирем

               В-агар мирем, дар оғӯши ҳам мирем.

               Кай охир мераҳам ман ҳам, Худоё,

                   аз ғами бечорагии мардуми ночор?!

 “Ғазали ғазалҳои Сулаймон” аз Китоби муқаддас дар назар аст.

                                                                                     14.08.2022