Гоҳ-гоҳе ба ёд ориям,

Дорамат дӯст ё ки дориям.

Ман ҳамеша вале ба ёди туям,

Дар ғамам ҳам ба ёди шоди туям.

Равшану пок ҳамчу хоби саҳар

Даргузар мешавӣ зи пеши назар.

Ҳалқаи зулф дар бари рӯят,

Чун занам бӯса ё шамам бӯят?!

Чашмҳоят, ки дил ба ноз баранд,

Гоҳ пурмеҳру гоҳ пурсеҳранд.

Аз туям ёр нест деринтар,

Буда ширину гашта ширинтар.

Гар биёӣ, замин само бишавад,

Ғарқи фавҷи ситораҳо бишавад.

Бираванд абрҳои боронӣ,

То ту бо ёди ёру ёронӣ.

Лек танҳо маро ба ғайри ту ёр

Нест ёре ба даҳри ноҳамёр.

Ёри ман бош, то шавад ёрам,

В-он Худои муҳиб мададгорам.

Ӯ сиришта  ба ту, ки обу гилам,

Дигаре кай шавад ба ҷойи дилам?!