Бо ҳазорон чашми ахтар кард пири дидавар

Ҳар шабе бар осмону бар замин, бар худ назар,

То чу аз ақли амиқе ё зи эҳсоси баланд

Ин заминро хонд ӯ гаҳвораи насли башар.

Он, ки медид осмонро бо нигоҳи шӯълавар,

Будаш аз вазъи Замин, аз вусъати инсон хабар.

Ё ки ӯ шаҳроҳи инсонро зи кайҳон ҷуста буд,

То шавад ин хоксори раҳгузар кайҳонгузар.

Шаб ба шаб мехонд инсонро ба сӯйи Каҳкашон,

То барад аз ёди ӯ ҳам ҷанг, ҳам тиру камон.

Сабзаҳои ин заминро ғарқаи хун дида буд,

Сӯз бар дил дошт баҳри сабзаҳои осмон.

Гарчи гӯшаш ҳеҷ нашнидӣ нидоҳои замин^[1],

Дар замин бишнид ӯ ҷунбидани чархи барин.

Дар раҳи гардун мубарро буд бояд аз гуноҳ,

Осмон то бошад эмин аз балоҳои замин.

Эй ту, инсони фалакрав, додҷӯю додхоҳ,

Додбахшӣ кард бояд бесилоҳу бесипоҳ.

Ё магар шабҳои худро кардаӣ равшан чу рӯз,

То кунӣ имрӯз рӯзи равшани худро сиёҳ.

Чун нигоҳи пири кайҳон бар маҳу истора шуд,

Ин заминаш бештар ҳам соҳати наззора шуд.

Осмонро кашф кард ӯ аз барои ин замин,

Ончунон кашфе, ки худ сайёраи сайёра шуд.

^[1] Тсиолковский аз 14-солагї мањруми шунавої шуда буд.