Андӯҳ ба чашмаш шабу рӯз аст муқим,

Дар барги лабаш хандаи гул нест ҳарим.

Эй даҳри ҷафопеша, надорӣ раҳме,

Бар ҷони фариштаи Худованди раҳим?!

ГАНҶИ ГАРОН

Хуршед ба тори сар, замин дар таҳи по,

Куҳ пушти сарат, кашида сар то ба само.

Рӯдат ба канор рӯзу шаб масти навост,

Ин ганҷи гарон дигар ба кӣ дода Худо?!

БЕНИЁЗӢ

То дил надиҳӣ, ту дилнавозӣ накунӣ,

То сар надиҳӣ, ту сарфарозӣ накунӣ.

То нагзарӣ аз баҳри ҳама арзу ниёз,

Дар даҳр умеди бениёзӣ накунӣ.

НООМАДА  РАФТЕМ

Буд матлаби дил хотири шоди ту, азиз,

Асбоби вуҷуди мо видоди ту, азиз.

Гуфтанд чу моро накунӣ ёд асло,

Ноомада рафтем ба ёди ту, азиз.

ШОГИРДУ КИТОБ

Устод ба шогирди наве рӯй овард,

Кай мехарӣ, охир, ту китоб, эй бедард?

Шогирд дар он сардии дай чашм ба зер

Попӯши фиту дарида пинҳон мекард^[1].

ЗАНҶИРИ ПО

Андешаи рӯзӣ, ки туро дам ба дам аст,

Ҳар қадр, ки бисёр бувад, боз кам аст.

Фикри шиками сер кунад побандат,

Занҷири ду поят, ки туро дар шикам аст.