Руҷуи Қаҳрамони Иттиҳоди Шӯравӣ Фатҳулло Аҳмадов

Домани деҳро шафақ сурхӣ задаст,

Шуд баланд аз ҳавлие овози тир.

Тирандозе ба дунё омадаст,

Гашт шодон аҳли деҳ – барнову пир.

Достони Нону Имон

Тифлаки ҳамсоя-мон даҳрӯза шуд,

Мекунад гаҳворабандонаш кунун.

Кулчаю нон мепазад момои ӯ,

Меравад ин хушхабар аз деҳ бурун.

Достони Нону Имон

Нони гарми гандумӣ хоҳад дилам!

Эй Замин, эй модари аҳли башар,

Дар паноҳи худ нигаҳ дор аз аҷал

Модари пири маро чанде дигар.

Достони Нону Имон

Ман намедонам, куҷо кард одамӣ кишти нахуст,

Кай дар он майдони кишташ сабзаи гандум бируст.

Лек медонам ҳамон соле, ки гандум кошт ӯ,

Дос бигрифту дарав карду самар бардошт ӯ,

Достони Нону Имон

 Суфраи модар гирифтам як шабе аз тоқ ман,

Модарам омад ба ёду тифлию рӯзи азо.

Суфраро бо зора молидам ба чашми хештан,

То ризо бошад аз он ноне, ки додаст он маро.

Эй Анӯширвон, ки то имрӯз ҳам

                         номи Шумо одилтарин

                                    шоҳи шаҳаншоҳони сосонист,

Ман ҳазорон бор маъзурам,

                    агарчи пурсише аз Зоти Олӣ

                                н-аз адаб ҳасту на осонест,