Достони Нону Имон

 Суфраи модар гирифтам як шабе аз тоқ ман,

Модарам омад ба ёду тифлию рӯзи азо.

Суфраро бо зора молидам ба чашми хештан,

То ризо бошад аз он ноне, ки додаст он маро.

Суфра буд як сафҳаи ранҷу нишоти дигарам,

Дар хаму печаш ғаму шодии модар буд аён.

Дидам аз он талху ширини ҳаёти модарам,

Дидам афгорию ободии ҷонамро аз он.

Нони модар медиҳад атфолро зӯру мадор,

Ман ба тифлиям нахӯрдам сер нони модарам.

Рӯзҳое, ки падар буд дар миёни корзор,

Шуд ба ҷурми нокасе барбод ҷони модарам.

Захмию ғамгин падар баргашт аз ҷанги шадид,

Хонаву ҷоро бидиду ҳамсари худро надид.

Чанд соле ғам кашиду баъд бахташро бикофт,

Ӯ ба худ зан ёфт, аммо тифли ӯ модар наёфт.

Бо ғаму дарду алам бигрифт момо дар барам,

Ӯ калон кардам ба ними нону бо меҳри тамом.

Гарчи момои азизам буд ҷойи модарам,

Дил ба ёди модарам парвард андӯҳи мудом.

Ҳар гаҳе ки модарони ҷӯраҳоям бехабар

Сила мекарданд назди ман сари тифлони хеш,

То нарезам ашк, мекардам назар сӯйи дигар,

Косаи чашмам пур аз обу дилам мегашт реш.

Гар кунун духтарчаҳоям дастҳошонро ба ноз

Бо муҳаббат ҳалқа месозанд гирди гарданам,

Бӯйи модарро ҳамеҷӯям аз онон бониёз,

Мекунад ашки ман ифшо ёди модар карданам.

Ҳар касе бишнид розамро, наомад дар шигифт,

Момаамро гар дар ин ғамнома модар гуфтаам.

Тифли роҳомӯз агар аз домани модар гирифт,

Ман ба тифлӣ домани момои худ бигрифтаам.

Суфраи момо маро чун кард бемодар калон,

Доштам чун суфраи модар гиромияш ба ҷон.

Лек мехоҳам ба ҷону дил, ки ҳар тифли ҳабиб

Ҳеҷ гаҳ аз суфраи модар намонад бенасиб.