Магар донам, ки пинҳон аз назарҳо

Таги ҳар санги куҳ сад рамзу панд аст.

Чу фотеҳ сар кашам аз теғаи кӯҳ,

Баландии дигар аз ман баланд аст.

Насиме чун диҳад пайғом аз субҳ,

Занад мурғе садо аз тӯсзорон,

Як овозе ҳазор овоз гардад

Дар оне дар миёни кӯҳсорон.

Чу хуршед аз назарҳо мешавад дур,

Бигӯйӣ мебарад абре фурӯяш.

Валекин теғи барқе медарад абр,

Шамоле мебарад сӯе ба сӯяш.

Яқин донам, ки гардунҳои беабр

Набошад ҳамшумори беғуборӣ.

Чӣ суде аз баландии куҳистон,

Агар худ рӯҳи волое надорӣ.

Яқин донам, ки чашми сар наёбад

Ниҳону ошкори санги раҳро.

Ба тори қуллаҳо кай мерасӣ ту,

Агар фотеҳ наӣ дар дашту саҳро.

Ба пойи кӯҳсор афтода гӯям,

Ба ман бикшой асрори ниҳонро,

Ки дар рӯйи замин инсони хокӣ

Баландӣ чун физояд осмонро?!