Рӯзҳо бошитоб мегузаранд,

Бо гуноҳу савоб мегузаранд.

Мо ҳама дар ҳисоби насяву нақд,

Рӯзҳо беҳисоб мегузаранд.

Мешитобем, то ба кас бирасем,

Бехабар з-он ки худ чӣ гуна касем.

Саргарон дар талоши дунёем,

Худ ба дунё валек як нафасем.

Мо саросемаему дил шиканем,

Ҷони худ дар азобҳо фиканем.

Эй басо бошитоб дил баста,

Эй басо бошитоб дил биканем.

Тифли уммед бе падар монад,

Чун ятиме ба пушти дар монад.

Синаро боди сарсаре рӯбад,

Пас шитоби ту беасар монад.

Эй шитобии бесару сомон,

Бин, сари роҳ тифл мемӯяд,

Модараш дар шитоб гум кардаст,

Модарашро ба гиря меҷӯяд.

Лаҳзае, лаҳзае макун ту шитоб,

То насозӣ бинои хеш хароб.

Худ, ки ҳоло нагаштаӣ гумном,

Бираву тифли хешро дарёб!

                              *     *     *

Ҳар саҳар хуршеди дунёдидаи деринарӯз

Ҳамчу навдомоди ҳаждаҳсола механдад ба ман,

Гӯиё гӯяд зи ман омӯз ҳар субҳе ту ҳам

Тозатар гаштан зи хешу тозатар афрӯхтан.

Мерасад чун ҳар дарахте аз зимистон бар баҳор,

Ҳамчу духтар бишкуфад аз бӯсаҳои офтоб.

Дар танаш нақши мудаввар мениҳад ҳар соли умр,

Метавонӣ кард аз он ту соли умрашро ҳисоб.

Решаи имрӯзи ман рафтаст дар хоки куҳан,

Лек аз ин пайвастагӣ фардо чӣ ояд ҳосилам.

Чун баҳору тирамоҳон аз сари ман бигзаранд,

Монда нақши хешро ё дар гилам, ё дар дилам.

Бингарам бар рӯзгорону наёбам, к-ин замон

То куҷо дирӯзиву имрӯзиву фардоиям.

Пойбасти хонаам аз аҳди Овасто бувад,

Дар миёни асри хеш онҷоиям, инҷоиям?

Бо навою нағмаи ҷаз, бо ҳавои эстрад

Менамоям дар кафею рестаранҳо ҷастухез,

Лек дар қаъри дилам савту навои «Шашмақом»

Ҳамчу рӯди ҷорӣ аз зери замин ҷорист низ.

Духтарони ҷинсипӯши зулф болои ҷабин

Чун камар бо ноз ҷунбонанд, дил шайдо шавад.

Лаҳзае пӯшам ду чашми хешро пеши назар

Ёсаминбарге зи шеъри Рӯдакӣ пайдо шавад.

Ҳар гаҳе бо дӯстон ҷоми мае гирам ба шавқ

Гӯиё ҳамрози Ҷамшедам, ба дастам Ҷоми Ҷам.

Чун ба ин давлат тавонам бандаи ёре шавам,

Бандагиҳои ман аз шоҳаншаҳӣ ҳам нест кам!

               *     *     *

Гар фитад сояи замин бар моҳ,

Лаҳзае моҳтоб месӯзад.

Сояи маҳ ба офтоб афтад,

Чеҳраи офтоб месӯзад.

Гар бимонад ниҳол дар соя

Заъфаронӣ шавад, самар накунад.

Гули садбарг мешавад якмарг,

Офтобаш агар назар накунад.

Зери хуршед сояе доранд

Ҳама чизе ба хоку дар афлок.

Як худи офтоб бесоя-ст,

Манбаи бефанои шӯълаи пок.

Чун ба хуршеду моҳ андешам,

Кори маҳ дар тааҷҷубам созад,

Шӯъла аз офтоб бигрифта,

Соя бар офтоб андозад.