Чу мегуфтанд, ёрон, дар сафарҳо,

Ки куҳсори диёри ту баланд аст,

Ба назди қуллаҳои сарбаландаш

Баландиҳои гардун нописанд аст.

Сарам бар осмон месуд аз фахр,

Ки моро ҳамчу худ боло барад кӯҳ.

Агар пастӣ надорад асли инсон,

Варо рӯҳи баланде парварад кӯҳ.

Ба ҳангоми сафар, ман нимрӯзӣ,

Гузаштам аз мазори як деҳи рус.

Нигаҳ медошт онро мардуми деҳ

Муқаддас чун шараф, чун нангу номус.

Бихондам лавҳаҳои содаеро,

Ки буд он ҷо мазори партизанҳо.

Зи кӯҳистони ман, дур аз бари кӯҳ

Шаҳиди навҷавоне хуфта он ҷо.

Агарчи рехт ӯро, дур аз ин деҳ,

Ба хоки кӯҳсорон хуни нофаш.

Дар ин ҷо аз сари мардонагӣ рехт

Ба пойи як санавбар хуни софаш.

Бидидам дар сари он пуштаи сабз

Ватанро, номбардори ватанро.

Ба зери он мазори хоксоре

Баландиҳои куҳсори ватанро.

                   *     *     *

Шаҳидони ҷавони бистсола,

Зи худ растеду аз мурдан нарастед.

Чу модарҳоятон ҳастанд зинда,

Шумо дар қалби онон зинда ҳастед.

Ҳанӯз ин модарони чашма дар чашм

Ба ёди баччаҳошон ашк боранд.

Сияҳхатро агарчи муҳру имзост,

Вале бар ними хат бовар надоранд.

«…Бишуд дар ҷангҳои ҳифзи кишвар

Ба марги қаҳрамонона ҳалок ӯ...».

Бале, ӯ қаҳрамон бояд ки бошад,

Валекин нест ҳаргиз зери хок ӯ.

Ба дунё омада рӯзе надидаст,

Зи сад гул як гулаш буд ношукуфта.

Ба зери ток хуфтан дӯст медошт,

Магар акнун ба зери хок хуфта?!

Ба рӯйи оламаш оварда будам,

Ба роҳи охирам бояд ки мебурд.

Ба хоке модаре ҳаргиз наосуд,

Ки фарзандаш варо бар хок наспурд.

Пайи ҳам бигзаранд ин модарон ҳам

Кунун бо дод аз бедоди дунё.

Ба болошон кашӣ ҳам хоки олам,

Бимонад дасташон аз хок боло.

Шаҳидони ҷавони бистсола,

Ки модарҳоятон миранд дилреш,

Вале уммеди баргашти шуморо

Аз ин дунё намегиранд бо хеш.